Hierboven is de eerste foto er één van mij aan de vooravond van de 1800 km lange tocht die ik deze zomer gelopen heb op de Pacific Crest Trail in Noord-Amerika. Ik was hier enthousiast en gespannen, had heimwee en had totaal geen idee wat me te wachten stond. De foto die volgt is er één van “middenin” de tocht en straalt voor mij een gevoel van rust, speelsheid en intense vrede uit. M’n hoofd leeg, m’n hart en longen vol en een voldaan vermoeid lijf. En de derde foto is een selfie van het allerlaatste moment “On Trail”, een moment van intens verdriet (en eerlijk, ook enige ondervoeding…) – dat ik pervers genoeg even heb vastgelegd.. De pijn van het verlaten van een Trail die m’n Thuis was geworden en als een irritante maar goede Mentor me zoveel lessen had bijgebracht, met als laatste die van loslaten…
En hoewel het maar een paar momentopnames zijn, laten ze voor mij het intense persoonlijke proces zien waar ik afgelopen zomer doorheen gelopen (;)) ben en als het ware getuige van heb mogen zijn. – Dankbaar! Had ik dat al gezegd?? 😀 – Het was mijn persoonlijk leerproces, maar had ook ieder ander’s leerproces kunnen zijn… Ik zou wíllen dat ieder ander de gelegenheid zou mogen hebben ooit zo’n intense periode met zichzelf in de natuur door te maken, omdat ik denk dat het precies is wat we in deze tijd van “disconnect” nodig hebben om te helen, als individu en als samenleving.
En omdat ik deze ervaring graag levend wil houden voor mezelf, mijn ervaringen wil integreren en de lessen wil vertalen naar het leven hier, wil ik graag iets concreets doen met de herinneringen/foto’s/opnames/tekeningen die ik heb. Ook omdat ik besef dat niet iedereen in de gelegenheid is een ervaring als deze “zomaar” op te zoeken, en daar wellicht wel behoefte/baat bij zou hebben, wil ik op zoek naar manieren om mijn ervaringen/bespiegelingen/lessen te delen met ieder die geïnteresseerd is, te beginnen via deze weg… 🙂 Ik zal zo nu en dan ervaringen met jullie delen met daarbij de lessen die ze mij hebben gebracht, om diegenen te raken of inspireren die daarnaar op zoek zijn.
Ik ben benieuwd naar jullie feedback, mocht die in je opborrelen, omdat het voor mij inmiddels voelt als de normaalste/cliché’ste zaak van de wereld om 2,5 maand in de wildernis rond te hobbelen en soms even vergeet hoe dit op anderen kan overkomen. Voel je vrij je indrukken maar ook je prangende vragen met me te delen! Ik ben nieuwsgierig!
Veel liefs, warmte en wijsheid gewenst!
Anne