Vanaf de eerste stappen “on Trail” was ik geobsedeerd door de gedachte dat ik voor ’t eerst alleen zou gaan kamperen in deze wildernis zonder vluchtroutes en vol wilde dieren. De eerste week had ik de mazzel steeds een kampeerplek te vinden waar al tentjes stonden of dat mensen zich last-minute nog bij mijn kampeerplekje voegden. Elke keer sloeg ik stiekem ’n zucht van verlichting.
Maar op dag 7 kwam daar verandering in. Ik liep in Glacier Peak Wilderness, had eten voor 8 dagen bij me, kwam nauwelijks mensen tegen en moest me door schouderhoog struikgewas heen worstelen. Ineens besefte ik hoe onvergeeflijk deze omgeving én hoe kwetsbaar ik was. Maar hier kwam ik voor… Toch?? Na een dag door bossen en overgroeiing te lopen, opende zich ineens een imponerende alpiene vallei voor me met rondom bergen! Ik was zo vol verwondering, hier móest ik wel blijven kamperen! Ik genoot van het zoeken van een goeie plek, de worsteling met rotsblokken als tentharingen, het koken met prachtig uitzicht. Maar naarmate de schemer introk werd ik onrustig. Waarom kwamen er geen andere hikers? Ik werd steeds alerter, hoorde ik daar iets? Werd ik wellicht van achter door een cougar beslopen? Of door een beer? Een roedel wolven? Ik had immers verderop aan de rand van het bos de bruine omtrek van een hond-achtige gezien… Ik dook vroeg m’n tent in en ging slapen, in omhelzing met m’n “Wildlifehorn”…
’s Nachts werd ik plots wakker. Ik hoorde geluiden, gekraak, geschuifel rond m’n tent! Knaagdieren? Hertjes? Of toch die dansende club wolven en beren? M’n nachtelijke logica was overtuigd van dat laatste! Geen idee hoe lang ik als bevroren in m’n slaapzak gelegen heb… Maar op een gegeven moment schoot ik als het ware wakker, er moest actie komen! Ik greep naar m’n noodfluitje, blies daar heel hard op (geen mens die dat zou horen daar…), ik zette muziek aan op m’n mobiel en begon luidkeels mee te blèren! Daarna vertelde ik mezelf dat ik alles dat rond m’n tent had staan dansen, nu met doodsangsten mijlenver ’t bos in gestuurd had en hiermee mijn “veilige territorium” gecreëerd had. En ik geloofde het. En viel uitgeput in slaap.
De volgende dag vond ik tandafdrukjes in m’n wandelstok … Knaagdiertjes?
Was ik veilig? Was ik daadwerkelijk in gevaar? Had mijn reactie een effect op die veiligheid of dat gevaar? Wie zal het zeggen… Het enige dat ik weet is dat mijn GEVOEL van veiligheid volledig in mijn eigen handen lag op dat moment. Door mijn eigen overtuiging te veranderen, veranderde mijn gevoel. Van angst naar vertrouwen. Van “ik ben machteloos” naar “ik kan veiligheid creëren”. Van dansende beren naar lekker slapen… En wie weet… wie weet heeft dat gevoel van veiligheid ook een impact gehad op mijn daadwerkelijke fysieke veiligheid…
Quantum Physics vertelt mij:
“Change the way you look at things and the things you look at change”
Dus wie weet…
Ik wil dat best geloven 🙂
Liefs Anne