Een lange afstandswandeling zoals de PCT die ik afgelopen zomer voor de helft liep, is niets meer dan een reeks stappen, dezelfde beweging keer op keer, elk uur, elke dag, elke maand weer. En elke stap die je zet is er één die afstand creëert tot je huidige situatie, je huidige stemming en je huidige zienswijze. Alles gaat voorbij.
Ook de momenten van diepe frustratie die onoverwinnelijk lijken. Fysieke struggle. Lopen in te kleine schoenen en elke stap voelt alsof je met een hamer op je voeten slaat. Eenzaamheid. Dagen alleen lopen en nauwelijks mensen tegenkomen of juist hordes mensen waar je op de één of andere manier maar niet mee kan connecten. Regen, wind en kou. Net als je denkt dat het niet kouder en natter kan, loop je de hoek om en begint het nog harder te stormen. Muggen die elke centimeter om je hoofd bemannen. Hitte en dorst. Kolkende rivieren. Wilde dieren. Uitputting. Emoties. Negatieve gedachtes…
Een lange afstandswandeling en -zoals ik het zie- het Leven, is één grote beweging. Continue verandering. Overgave aan die continue voortbeweging is het enige dat je kan doen. De ene voet voor de ander, stap voor stap, keer op keer. Meebewegen met wat is en wat komt. Alles gaat voorbij, tenzij je krampachtig vasthoudt. En ook dan gaat het voorbij. Elke keer als ik stopte terug te kijken, me omdraaide en m’n ene voet weer voor de andere zette, veranderde de situatie, voelde ik me ineens anders of kreeg nieuwe inzichten. Kon ik het ene moment nog in wanhoop m’n vragen uitschreeuwen (“wat moet ik doen?” “Waarom gebeurd dit?” “Hoe kom ik hier doorheen?”), kwamen voetstappen verder de antwoorden ineens met de fluisterwind aanwaaien.
In m’n dagelijks leven merk ik vaak vast te houden aan wat er nu is, maar de Trail heeft me geprobeerd te leren me meer over te geven aan die continue stroom van verandering en met open armen aan te grijpen wat er nu weer voor iets idioots/prachtigs/gewoons/… op me af komt…
Meedansen in de flow van je leven, hoe gaat jou dat af?
Liefs van mij