Vorig jaar deze tijd was ik mij volop aan het voorbereiden op mijn grote plannen om enkele maanden te gaan lopen in de wilde natuur op de noordelijke Pacific Crest Trail in Noord-Amerika. In totaal ben ik denk ik wel meer dan een half jaar met voorbereidingen bezig geweest. Mijn werk om- en afbouwen, veel inlezen, routeplanning, geld sparen, enzovoorts. En die voorbereiding was belangrijk, niet alleen of per see vanuit de praktische kant bekeken, maar misschien meer nog vanuit de mentale voorbereiding.
Dat mooie plan lonkte naar me en zo lokte het mij zonder al teveel moeite zomaar uit mijn veilige comfortzone. En eenmaal op dat ongebaande pad, kom je daar niet meer zomaar vanaf. Zelfs al zou de reis uiteindelijk gecanceld worden, zelfs dan was er al iets GEKLIKT. IETS dat niet meer teruggedraaid kon worden. Ik had mij laten leiden door m’n diepste dromen en idealen en had m’n intenties tot een prioriteit gemaakt, en de rest van m’n leven daarop ingericht.
En het “grappige” is… Dit jaar kan ik mogelijk ervaren wat er gebeurd als je lang voorbereide plan niet door kan gaan. Voor komende Mei heb ik een permit om de andere helft van de PCT te gaan lopen (Wauw wat heerlijk!) En mijn vriend gaat de eerste maand met mij mee (Echt? Ja echt !!!) ALTHANS DAT WAS ONS PLAN… En nu is de kans redelijk groot dat we de US niet meer binnenkomen de komende tijd, vanwege de Europese travelban richting Amerika. En ja, daar zou ik wel van balen ja… Maar er zijn ergere dingen. Veel mensen komen met de huidige Corona-maatregelen in allerlei ingewikkelde posities. Of wat dacht je van echte wereldproblemen die totaal over het hoofd gezien worden, zoals het vluchtelingendrama aan de rand van Europa…
Maar daarnaast voel ik ook iets anders opborrelen. Ik krijg ineens een gevoel van enorme vrijheid waar ik me eerder niet bewust van was. Ik voel de vrijheid om niet mee te hoeven gaan in het COLLECTIEVE GEVOEL van ANGST & STRESS dat nu en al lange tijd heersend is. Ik voel de vrijheid om flexibel te zijn. Ik voel de vrijheid om in te spelen en mee te dansen met de FLOW van gebeurtenissen en vol nieuwsgierigheid uit te kijken waar het me en ons naartoe zal brengen. Welke nieuwe Horizonten zouden er gaan verschijnen die we zelf nog niet hadden durven bedenken?
En ookal is het verleidelijk om mee te gaan in de angst en stress van de wereld om ons heen, het hoeft niet, en het helpt niet. Als we meegaan in de actie-reactie-modus, voeden we het collectieve angst-paranoia-gevoel. Daarentegen kunnen we de wereld veranderen door onze eigen wereld te veranderen. Je bent zelf als het ware een soort “God” in je eigen wereld: de wereld van je lichaam en geest. En door daar goed voor te zorgen en het te voeden met hoop en energie, zullen we de werelden om ons heen inspireren en beïnvloeden.
DUS: Laat je niet verleiden door het nieuws, observeer je gevoel van angst in je lijf en stuur er liefde naartoe, vertraag (!) en focus op je innerlijke fluisterstem van wijsheid en intuïtie, zoek activiteiten en mensen op waar je energie van krijgt en mijdt die waar je op leegloopt, ❤ Oh en ga vooral naar buiten naar Dokter Natuur 😉
>>> Deze post en titel is geïnspireerd m’n eigen woorden in m’n eerste aflevering van de Ongebaande Paden Podcast. Ik luisterde ‘m terug en ineens was daar een bruggetje naar NU. De eerste 4 afleveringen zijn vanaf nu te beluisteren op Spotify & iTunes! Als je het leuk vindt, abonneer/volg me dan, daar help je mij weer mee en zo wijs je anderen ook de weg richting de wildernis… 😉
>>> Ten slotte, komende vrijdag 20 maart (& 3 april) start ik mijn tweedaagse creatieve workshop Kunstenaar vs. Criticus. Samen creëren en het leren loslaten van de negatieve stemmetjes en het vereren en omarmen van je intuitie/innerlijke wijsheid/creativiteit staan hier in het middelpunt! Ik heb nog een paar plekjes vrij dus laat het me weten als je nog last minute wil aanhaken! Delen wordt ook gewaardeerd 🙂
Veel liefs,
Anne
Klik hierboven voor een audio-preview van de eerste aflevering van de Ongebaande Paden Podcast