Schaduwwerk, je duistere kanten omarmen en helen, het is altijd één van mijn fascinaties en expertises geweest. En dit gekkige jaar dwingt ons des te sterker om die schaduwkanten in te duiken. Wat is dat? De schaduwkant is dat ongezonde deel van je dat in je eigen schaduw staat, onzichtbaar, onbewust. En schaduwwerk gaat letterlijk over het in het licht -in je bewustzijn- brengen van dat ongezonde deel, zodat het kan helen, een geheel worden met de rest van jou.
Collectief schaduwwerk
En vanmorgen zag ik ineens weer des te duidelijker de noodzaak om dit jaar, niet enkel individueel, maar juist ook collectief aan het schaduwwerken te slaan. Wat mij opvalt is dat de verschillen tussen mensen benadrukt worden, dat er in groepen gesproken wordt, dat mensen in verschillende hokjes terechtkomen. Zwart wit, links rechts, pro tegen… Verdeeldheid wordt benadrukt in (social) media en onderlinge gesprekken die ik opvang, terwijl als we de volksgezondheid willen bevorderen we juist AL die verschillende kanten van onszelf zullen moeten samenbrengen,in gesprek moeten brengen, integreren, om heel te worden, om gezond te zijn.
Maarja, wat is dan onze collectieve schaduwkant? Dat is natuurlijk helemaal afhankelijk van aan wie je het vraagt. Is controlebehoefte de schaduw? Overmatige collectieve angst? Is het egoïsme of wantrouwen in autoriteiten? Paranoia? Tunnelvisie? …? Zoveel mensen, zoveel werkelijkheden en bij elke werkelijkheid hoort een andere schaduwkant.
Je werkelijkheid is een spiegel van je binnenwereld
Voor mij bijvoorbeeld, ik ervaar tunnelvisie en overmatige controle als een schaduwkant van ons huidige collectief. Ik maak me zorgen dat al die andere zaken als eenzaamheid, klimaatchaos en ongelijkheid ondergeschoven raken ten opzichte van onze mono-focus op het virus. Echter, ik besef me dat dit vanuit mijn persoonlijke werkelijkheid voortkomt en dat jij hier wellicht heel anders tegenaan kijkt. Wat ik geloof, daar zal ik altijd de bewijzen en bevestiging voor krijgen. Niet eerst zien, dan geloven, maar eerst geloven en dan zal je het ook gaan zien. Je werkelijkheid is een spiegel van je binnenwereld. En dat is soms pijnlijk confronterend…
Luisteren
En daarom gaat het om het openlijk voeren van discussie. Niet alleen in jezelf maar ook met elkaar. We zullen in gesprek moeten gaan om juist die tegenovergestelde schaduwkanten te kunnen zien, juist dat wat je triggert te kunnen integreren. Waar confronteert het je mee? Waar confronteer jij de ander mee? Wat kunnen we van elkaar leren? Hiervoor is openlijk kritisch kunnen, durven en mogen zijn een voorwaarde. Niet bang zijn voor die andere mening, geen censuur, niet belachelijk maken, niet in hokjes gooien, maar luisteren en in gesprek blijven.
En ondertussen blijven luisteren naar jezelf, naar wat die innerlijke fluisterstem van je intuïtie ervan vindt. Diep van binnen weet je heel goed wat op dat moment waar voor jou is. En daarom: check out to check in… Blijf tussendoor af en toe uitchecken van media en meningen en luister daar de stilte in jezelf. En als je dat lang genoeg doet ga je vanzelf de stem van je intuïtie uitwaren tussen al die andere -luide- stemmen…een subtiel fluisterstemmetje…
En van daaruit kan je weer opnieuw in gesprek met al die andere werkelijkheden. Het is ff werken, maar als je dit ritme steeds weer laat terugkeren, zal je merken dat je steeds steviger gaat staan en je verbonden blijft voelen met jezelf en die gekke wereld om je heen 😉
Sterkte en veel plezier! 😉
