Het boek The Artists Way van Julia Cameron. Toen een vriendin mij er een jaar geleden over vertelde was ik meteen gefascineerd. Een praktisch zelfhulpboek van 12 weken waarin je je eigen Creativiteit en haar blokkades beter leert kennen en meer en meer een podium in je leven leert te geven aan je creatieve wensen, dromen en uitingen. Ik had op dat moment echter
De angst in de ogen kijken. Het is een gewoonte die ik me van jongs af aan heb eigengemaakt. Er was zoveel waar ik als klein meisje bang voor was: geesten, moordenaars, m'n ouders verliezen, de dood, sociale angsten, de Boogieman zat in allerlei donkere hoeken... En dat is waarom ik er ook niet meer omheen kon. Op een gegeven moment kon ik niet
Laat je tranen maar vloeien hoor... Het liefst willen we dat onze Flexibele Krachtige Creatieve Heroïsche Liefdevolle Altruïstische Strijder in onszelf NU opstaat! Hup, schakelen en door :D ! Maar voordat die beste versie van onself naar boven kan komen in tijden van Crisis, is er eerst een tijd voor Tranen. Tijd om te rouwen om het verlies van dat wat niet meer is.
Vorig jaar deze tijd was ik mij volop aan het voorbereiden op mijn grote plannen om enkele maanden te gaan lopen in de wilde natuur op de noordelijke Pacific Crest Trail in Noord-Amerika. In totaal ben ik denk ik wel meer dan een half jaar met voorbereidingen bezig geweest. Mijn werk om- en afbouwen, veel inlezen, routeplanning, geld sparen, enzovoorts. En die voorbereiding was
"Ben je inmiddels weer een beetje geland hier?" is een vraag die ik vaak gekregen heb in de afgelopen maanden. Ja, in zekere zin denk ik dat ik de eerste maand na terugkomst al wel weer geland was, als in: met beide benen in mijn leven hier. Maar of ik ooit weer in mijn oude leventje ben teruggekeerd? Dat is een andere vraag... Het
Een lange afstandswandeling zoals de PCT die ik afgelopen zomer voor de helft liep, is niets meer dan een reeks stappen, dezelfde beweging keer op keer, elk uur, elke dag, elke maand weer. En elke stap die je zet is er één die afstand creëert tot je huidige situatie, je huidige stemming en je huidige zienswijze. Alles gaat voorbij. Ook de momenten van diepe
Dit is een collage/acrylschilderij geïnspireerd op de 2,5 maanden wandeltocht afgelopen zomer. En dit is wat ik je er graag over wil delen: Omdat ik dagenlang aan het wandelen was met de natuur om me heen als gezelschap, bracht ik veel tijd door met mezelf en m'n eigen gedachtespinsels. Langzaam verdween de ruis van buitenaf (invloed van social media, samenleving, mensen, energieën, ..) en
Vanaf de eerste stappen "on Trail" was ik geobsedeerd door de gedachte dat ik voor 't eerst alleen zou gaan kamperen in deze wildernis zonder vluchtroutes en vol wilde dieren. De eerste week had ik de mazzel steeds een kampeerplek te vinden waar al tentjes stonden of dat mensen zich last-minute nog bij mijn kampeerplekje voegden. Elke keer sloeg ik stiekem 'n zucht van
Hierboven is de eerste foto er één van mij aan de vooravond van de 1800 km lange tocht die ik deze zomer gelopen heb op de Pacific Crest Trail in Noord-Amerika. Ik was hier enthousiast en gespannen, had heimwee en had totaal geen idee wat me te wachten stond. De foto die volgt is er één van "middenin" de tocht en straalt voor mij
Hoe verder ik de trail liep, hoe verder ik wegglipte uit Society en dieper de natuur en de trail in dook... Posten op Instagram, mailtjes sturen, appen, YouTube-en, dingen “moeten” voelde als iets onwerkelijks, als het uberhaubt in me opkwam. Als ik al een windvlaag bereik had, was het vaak maar kort omdat ik door m'n focus op lopen al snel weer buiten bereik
